Richtlijnen voor de behandeling van trauma schrijven cognitieve gedragstherapie voor, zoals exposure therapie en cognitieve herstructurering, als empirisch onderbouwde behandelstrategieën bij posttraumatische stress stoornissen. Echter een verwaarlozing van de hechtingsrelaties bij kinderen vormt een niet-specifieke risicofactor bij een groot spectrum van psychopathologie bij volwassenen, met inbegrip van ernstige persoonlijkheidstoornissen die gepaard gaan met problemen met emotieregulatie.
Een mentaliserende benadering om hechtingstrauma’s te behandelen biedt een conceptuele brug tussen cognitieve gedragstherapie en een psychodynamische benadering. Daarbij wordt gebruik gemaakt van hechtingsonderzoek en -theorie om met het indringende probleem van voortdurende en herhalende traumatisch hechting om te kunnen gaan in huidige relaties, met inbegrip van de therapeutische relatie.
Zulke herhalingen bestendigen een reeks van trauma gerelateerde problemen die verder gaan dan de posttraumatische stresstoornis. Vanuit deze theoretische basis, richt de workshop zich op uitdagingen waarmee psychotherapeuten geconfronteerd worden bij de behandeling van patiënten met een geschiedenis van hechtingstrauma’s.
