Hoe beïnvloeden het internet en andere hedendaagse culturele normen onze wijze van liefhebben en hechting? Biologisch antropologe Helen Fisher spreekt over de door haar gemaakte hersenscans (met behulp van fMRI) van drie hersenstelsels die tijdens de evolutie zijn ontstaan ten behoeve van de voortplanting (seksuele drang; romantische liefde en hechting). Zij is van mening dat deze hersenstelsels zich gedurende 4 miljoen jaar geleidelijk hebben ontwikkeld en dus niet zomaar zullen veranderen onder invloed van het huidige internetdaten. Maar internet heeft wel invloed op hoe wij anderen versieren — via appjes, sms’jes, e-mails, sexting enzovoort. Op basis van de gegevens van 30.000 personen bespreekt ze de nieuwste versiertrend, die ze ‘slow love’ noemt. Meer en meer mensen hebben ‘friends with benefits’ (vriendschap met extra’s), doen aan langdurig daten of ‘samenwonen’ voor het huwelijk — zo leren ze een partner heel goed kennen voor ze trouwen. Vroeger was het huwelijk het begin van een relatie, nu is het vaak het eindresultaat. En ze is optimistisch over de toekomst. In haar onderzoek onder 1100 langdurig getrouwde Amerikanen stelde ze vast dat 81% van hen hun huidige echtgenoot of echtgenote zou hertrouwen. Vervolgens gaat ze aan de hand van nog meer fMRI-gegevens in op de hersengebieden die worden geassocieerd met langdurig relationeel geluk, met romantische afwijzing, liefdesverslaving en vreemdgaan en scheiding onder mensen. Ten slotte stelt zij dat de meest ingrijpende sociale verandering niet het internet is, of ‘slow love’, maar het feit dat vrouwen over de hele wereld toetreden tot de groep die betaald werk verricht en de terugkeer van de mens naar patronen van romantische liefde en hechting die miljoenen jaren geleden zijn geëvolueerd.
