Chronisch hechtingstrauma verandert de psychologische, biologische en sociale werkelijkheid van overlevenden. Één van de gebieden die het meeste schade lijdt is het vermogen van getraumatiseerde individuen om gezonde relaties op te bouwen en te onderhouden. Overlevenden van hechtingstrauma ontwikkelen een fobie voor hechting, voor hechtingsverlies en voor hun eigen innerlijke ervaringen. Houding, gebaren en bewegingsgedrag reflecteren en onderhouden de effecten van het hechtingsverleden en kunnen bij een therapeutische interventie direct worden aangepakt om onze cliënten te helpen bij het opbouwen van bevredigende relaties. Therapeuten zijn echter vaak bezorgd dat cliënten met vroeg hechtingstrauma te instabiel en dissociatief zijn, een lichaamsfobie hebben, niet goed functioneren of andere uitdagingen hebben die maken dat ze geen voordeel hebben bij een somatische aanpak.
In deze keynote gaan we in op de uitdagingen, risico’s en beloningen van het integreren van het lichaam in de klinische praktijk bij deze populatie. Daarbij wijzen wij op de fysieke patronen die de effecten van chronisch hechtingstrauma en falende hechting ondersteunen. Fysieke patronen kunnen zich voordoen als de simultane of alternerende activatie van psychobiologische systemen van verdediging en hechting. Dr. Ogden licht toe hoe door herinneringen aan traumatische gebeurtenissen uit het verleden defensieve subsystemen in het geweer komen en hechtingsbehoeften ontstaan en wijst op lichaamsgerichte interventies voor het reguleren van deze opkomende gevoelens en welke nieuwe, adaptievere acties mogelijk zijn binnen de context van een relatie. De deelnemers leren om somatisch te werken, ter ondersteuning van processen van veilige hechting in het heden. Sensorimotorische psychotherapie wordt geïllustreerd aan de hand van consultatiesessies met overlevenden van falende hechting.
